• Najtrafniejsze
• Najnowsze
• Najstarsze

• 0
  Dodane 4742 dni temu przez: Joannap
  Dokładnie jak wyżej w przypadku Mamci - ja każdy komunikat "demonstrowałam" czyli np. była pora spania - najpierw kąpałam Mamcię ubierałam w piżamkę i prowadziłam do pokoju , gdy siedziała spokojnie - ja zrobiłam dokładnie to samo i kładłam się w pokoju gasząc światło (oczywiście Mamcię wcześniej "układałam" na łózko -dzięki temu z czasem bo nie od razu Mamcia wiedziała że to pora snu (tak wyglądała teoria - bo praktyka to za dwie godziny była na nogach i proces zaczynał się od początku .
  
  Pomimo że komunikacja jest naprawdę utrudniona od samego początku choroby to trzeba "pozwolić "wygadać się choremu - to trochę działa jak spacery . Pamiętam że nie raz to było bardzo trudne ze względu że Mamcia po prostu nie mówiła tylko krzyczała lub strasznie klęła ...
  Bardzo trudno zachować spokój , a jeszcze trudniej nie brać "do siebie" pewnych słów
  Dodaj komentarz
• 1
  Dodane 4744 dni temu przez: maria
  Wraz z postepem choroby obserwujemy spowolnienie wszystkich procesów życiowych (poruszanie się, mówienie, a także rozumienie). Jeżeli opiekun wysyła komunikaty mówiąc szybko, z dużą ilością przymiotników w trybie rozkazującym to podopieczny niewiele z tego rozumie. Jego umiejętność rozszyfrowywania naszych poleceń często na etapie jednego zdania na minutę.
  
  Chcąc osiągnąć zamierzony cel powinniśmy mówić krótkim zdaniami powtarzanymi kilkakrotnie np. "usiadź i zjedz zupę". Dobrze jest zdawać sobie sprawę, że przy dużej ilości poleceń chory, czuje się tak jakbyśmy do niego mówili w nieznanym mu języku obcym.
  Dodaj komentarz

Dodaj swoją odpowiedź