Ćwiczenia aktywizujące pamięć osób otępiałych
Dodane 4741 dni temu przez: wiesiek
Poniżej kilka zestawów ćwiczeń aktywizujących myślenie dla osób chorych.
-
Dodane 4741 dni temu przez:
wiesiek
Dodany 4740 dni temu przez: Joannap Bardzo fajnie, że tego typu ćwiczenia są udostępnione AsiaDodaj komentarz
-
Dodane 4741 dni temu przez:
wiesiek
Dokończ przysłowia.
• Nie chwali się dnia ...
• Kto rano wstaje ...
• Żeby kózka nie skakała ...
• Dopóty dzban wodę nosi ...
• Co było a nie jest ...
• Co nas nie zabije ...
• Nie ma tego złego ...
• Czego oczy nie widzą ...
• Czym skorupka za młodu nasiąknie ...
• Nie daleko pada ...
• Baba z wozu ...
• Barbórka po lodzie ...
• Nosił wilk razy kilka ...
• Kto pod kim dołki kopie ...
• Co nagle ...
• Co za dużo ...
• Mądry Polak ...
• Gdzie kucharek 6 ...
• Grosz do grosza ...
• Jak za króla Sasa ...
• Kuj żelazo ...
• Jedna jaskółka ...
• Ziarnko do ziarnka ...
• Szewc bez ...
• Nie wszystko złoto ...
• Cicha woda ...
• Niedaleko pada ...
• Fortuna kołem ...
• Gadał dziad do obrazu ...
• Cudze chwalicie ...
• Kto mieczem wojuje ...
• Kto je ostatki ...
• Kwiecień plecień, ...
• Nie czyń drugiemu ...
• Kto daje i odbiera ...
• Gdzie dwóch się kłóci ...
• Idzie luty ...
• Gość w dom ...
• Jaka praca ...
• Bez pracy ...
• Co za dużo ...
• Kruk krukowi ...
• Ten się śmieje ...
• Oliwa sprawiedliwa ...
• Raz na wozie ...
• Jeśli wlazłeś między wrony ...
• Jak Kuba Bogu ...
• Nie od razu ...
ćwiczenia udostępnione dzięki uprzejmości grupy wsparcia dla opiekunów osób z zaburzeniami pamięci, chorych na choroby otępienne i na Alzheimera "Źyj godnie" z Wejherowa
Dodany 4726 dni temu przez: taneska Rewelacja! Od jutra ćwiczymy!Dodaj komentarz -
Dodane 4741 dni temu przez:
wiesiek
Odgadnij, co to:
• Pomarańczowy owoc cytrusowy
• Wydobywa się go w kopalni
• Warzywo koloru pomarańczowego
• Jemy nią zupę
• Zielone warzywo liściaste
• Polny kwiat koloru czerwonego
• Szklane naczynie, z którego pijemy herbatę
• Biały puch występujący zimą
• Jeden ze sztućców, na który nadziewamy mięso
• Część pomieszczenia, po której chodzimy
• Górna część pomieszczenia, na której zwykle zawieszony jest żyrandol
• Coś, co występuję zwykle w tubce i czym myjemy zęby
• Przedmiot służący do mycia ciała w czasie kąpieli
• Naczynie w którym zwykle trzyma się wodę lub sok
• Największa gwiazda, która świeci w dzień
• Obuwie letnie – męskie i damskie
• Sklepienie, na którym w nocy widać gwiazdy
• Przedmiot, który kupujemy w kiosku, by dowiedzie się, co nowego wydarzyło się w kraju i na świecie
• Urządzenie, dzięki któremu możemy oglądać m.in. filmy, dziennik, programy publicystyczne
• Roślina, która wyrasta wczesna wiosną i jest kolory zielonego
• Urządzenie, w którym trzymamy żywność, aby przedłuży jej świeżość?
• Urządzenie elektryczne lub gazowe przeznaczone do gotowania posiłków
• Jeden ze sztućców, którym kroimy mięso
• Przedmiot, którym myjemy zęby
• Przedmiot, który służy do mycia np. rąk
ćwiczenia udostępnione dzięki uprzejmości grupy wsparcia dla opiekunów osób z zaburzeniami pamięci, chorych na choroby otępienne i na Alzheimera "Źyj godnie" z Wejherowa
Dodany 4740 dni temu przez: Joannap Takie ćwiczenia są bardzo przydatne dla Opiekunów i Rodziny chorych, lecz jest za mało miejsc gdzie można tego typu przykłady znaleźć . Dlatego Państwa strona powinna być bardziej rozpowszechniona, JoannapDodany 4291 dni temu przez: maagdalenaa_1978 bardzo fajne zestawy ćwiczeń. wielka szkoda, że dopiero teraz się na nie natknęłam. mam wrażenie, że teraz jest już trochę za późno dla mojego taty na tego rodzaju ćwiczenia. wiadomo czy jest jakaś granica, która wyznacza moment kiedy nie warto już robić takich rzeczy?Dodaj komentarz -
Dodane 4740 dni temu przez:
Joannap
Tak jak w komentarzach napisałam - takie ćwiczenia są bardzo dobre .Dodaj komentarz
W tak prosty sposób można samemu (w domowy ) sposób śledzić proces postępowania choroby u kogoś bliskiego .
W czasach gdy Mamcia chorowała - w żadnym gabinecie ani też organizacji nie wręczono nam "gotowców" W moim przypadku - stworzyłam swój własny zestaw "zagadek" dla Mamci , z czasem gdy Mamcia przestała rozumieć znaczenie prostych słów podsuwałam Jej książeczki do malowania , była zabawa w rysowanie , wydzieranki, plastelina , malowanie farbami , puzzle , układanki i karty .. Oczywiście wszystkie te czynności można było wykonywać do pewnego momentu - bo w tej chorobie :
1. jest coś takiego co ja nazwałam(po swojemu )"fazą przejściową" - to chwile gdy Mamcia przechodziła z jednego etapu choroby do następnego ... Ten czas (faza) był bardzo nerwowy dla Mamci .. Byłą abstrakcyjnie pobudzona i dosłownie wszystkim"nakręcała się " .. Takich momentów było naprawdę dużo .
wymagało to ode mnie nie lada "anielskiego" spokoju aby nie dać się sprowokować i dosłownie - "powtarzałam sobie - Andzia , spokojnie to TYLKO choroba"
To jedne z trudniejszych chwil w czasie choroby , lecz wcale nie to było najgorszym przeżyciem (w związku z Alzh.
Na stałe piszę na forum dla opiekunów i często spotykam się z prośbą - "czy ktoś ma gotowe wzory -zagadek_ dla Al." aż prosi się aby w Przychodniach dla Alz. takie ściągi były udostępnione
- bo opiekunowie ze zmęczenia (bo przecież opieka to 24h na dobę, mało tego często gęsto chorą osobą zajmuje się tylko jeden Opiekun , o wypoczynku czy tak prostej czynności jak sen można tylko pomarzyć ) zapominają zapytać się , lub zwyczajnie tak po ludzku sytuacja ich przerasta i przed gabinetem mają całą listę pytań a gdy już trafią do eksperta - nie potrafią wydusić z siebie zdania .
Ja na wstępie przy pierwszej wizycie miałam całą masę pytań lecz gdy już weszłyśmy do gabinetu po prostu straciłam głowę ... bo nie wiedziałam od czego zacząć .
Później nauczyłam się (dosłownie) robić notatki z najważniejszych sytuacji w czasie choroby i zapisywałam pytania - dzięki temu komunikacja z lekarzami naprawdę poprawiła się a mi już nie zdarzały się luki - bo wiedziałam z notatek o co zapytać -
Dodane 4739 dni temu przez:
Joannap
pozwolę sobie w tym temacie przytoczyć -przykład z życia fragment :Dodaj komentarz
"Gdy przyszedł czas na wizytę w Przychodni Alzheimerowskiej, Mamcia już nie potrafiła powiedzieć:, jaka jest pora roku? Miała coraz większe kłopoty z czytaniem, pisaniem, liczeniem. Nie rozumiała słów czytanych.
Gdy czytała gazetę, trzeba było tłumaczyć z „polskiego na nasze”, nie potrafiła również powiedzieć, co np.: jadła na śniadanie, co robiła 5 minut wcześniej. Lecz doskonale pamiętała, co działo się kilkanaście lat wstecz – i tak świetnie opowiadała o swoim dzieciństwie, o młodości, pracy zawodowej (Mamcia pracowała całe życie w rachubie), o dzieciach i wnukach. Pamiętała tylko okres z ich dzieciństwa.
Jej pamięć bardzo wybiórczo pracowała – ma czwórkę dorosłych dzieci, wnuczki również są dorosłymi ludźmi. W Jej świadomości wszyscy zachowali się w wieku małych dzieci!
WIZYTA W PRZYCHODNI ALZHEIMEROWSKIEJ
Na początku była sama rozmowa z neurologiem, zlecenie badań: tomografia mózgu, no i oczywiście rozmowa z psychiatrą. Gdy wszystkie wyniki były już gotowe – jeszcze raz neurolog.
Lekarz, bez ogródek powiedział Mamci, co Jej dolega, co to za choroba. My natomiast usłyszeliśmy, że gdyby Mamcię ktoś przyprowadził 10 lat wcześniej, to byłaby jakaś alternatywa, teraz to tylko będzie zmniejszanie efektów ubocznych i nic więcej!
Oczywiście zapytano nas, czy już coś wiemy o tej chorobie, mamy jakieś materiały? Powiedzieliśmy o książce:, „Co radzi lekarz- Choroba Alzheimera”, Mayo Clinic pod redakcją Ronalda Petersena.
Odpowiedz: No, to już Państwo wszystko wiecie!
Ja tam nie wiem czy „wszystko wiemy”, dla mnie to i tak było mnóstwo niejasności. Z czasem zrozumiałam, że każdy przypadek to oddzielna historia pisana przez życie.
Po powrocie do domu Mamcia wpadła w straszną histerię. Stwierdziła, że wariatkę z Niej robimy, że teraz to tylko patrzeć jak ograbimy Ją z Jej emerytury, a Ją samą odstawimy do jakiegoś przytułku w postaci „domu opieki” itd.
Długo Jej nie mogłam uspokoić!Grzegorz, natomiast zadzwonił po Rodzinkę i zrobili naradę!Opowiedział im o przebiegu wizyty i „wyroku”, jaki zapadł – Alzheimer!
Rodzina jak to rodzina: wszyscy mają swoje sprawy, swoją pracę, własne dzieci, itd. Jedyne, co powiedzieli: Wy mieszkacie z Mamcią, nie macie dzieci, no to wasz problem!!.
Gdy ja to usłyszałam zatkało mnie! Przecież to Ich Matka – wychowała ich bez względu na wszystko. Stawała dosłownie na uszach, bo Jej mąż zmarł, gdy oni wszyscy byli mali. Nie zostawiła ich, gdy chorowali, gdy narozrabiali; gdy pojawiły się wnuczki potrafiła zająć się i nimi, gdy potrzeba było dać gotówkę, też potrafiła oddać ostatni grosz, – bo dzieciom potrzeba. A teraz gdzie oni wszyscy pochowali się!
Były dzieci i ich nie ma, bo co … bo stara Matka chora… niepotrzebna, bo zdziczała w samotności… zmienił się charakter.!!!! Ech, czy taki los czeka każdego rodzica na stare lata?!
O Jej chorobie nie pamiętają, ale to im nie przeszkadza przyjeżdżać, wyciągać kasę-bo przecież Ona nie ma potrzeb, Jej nie potrzebna emerytura, Jej powinno wystarczyć tylko tyle, żeby nie umarła z głodu. Stołować się na czyjś koszt, – bo przecież Oni w goście przyjechali, nie przeszkadza to również w ciągłym uświadamianiu chorego człowieka, że się nie zna, że jest „100 lat za murzynami” itd.
Żadne z nich nie pomyślało o tym, że czasy „niedzielnych obiadków”, bezzwrotnych pożyczek skończyły się. Teraz czas na spłatę długu wobec losu.
Zapomnieli o tym, że tylko, dlatego żyją, i chodzą po tym świecie, i wyszli „na ludzi” dzięki właśnie Matce. Ona nie balowała, nie zostawiła ich na pastwę losu, tylko stanęła na wysokości zadania i wychowała ich sama. Mało tego zajmowała się wnukami. Poświęciła im całe swoje życie, po co…, po to, żeby teraz na stare lata wszyscy odwrócili się od Niej, bo jest chora. Bo wymaga całodobowej opieki, bo Jej umysł przestał działać jak należy i momentami zachowuje się jak dziecko.!!!!!
Ech, kłóci się to wszystko z moimi przekonaniami i podejściem do życia! No cóż zrobić. Pomyślałam sobie: Andzia, w nosie z taką „kochaną” rodzinką, ważne, że Grzegorz się nie odwrócił. Teraz trzeba jakoś Mu pomóc. Tylko jak?
Trzeba zebrać jak najwięcej informacji o tej chorobie, bo ja nic nie wiem…, a jeśli mam w czymś skutecznie pomagać, no to trzeba uzupełnić informacje.
Prawda, przeczytałam książkę od deski do deski, ale podświadomie odsunęłam od siebie najgorsze myśli. Miałam jeszcze wtedy nadzieję, że jednak rodzinka „kiwnie palcem” w temacie opieki nad Mamcią. Sądziłam, że leki, jakie Mamcia dostała na Alzheimera to są owe złote tabletki na wszystko. Gdy je będzie Brała to na 100% wróci do dawnej kondycji.
Niestety, złotych tabletek nie ma, Rodzinka zwaliła wszystko na głowę Grześka, a On tak niechcący na mnie (jestem przecież w domu, więc co to za różnica pół roku w tą czy w tamtą …). No i tak to trochę wyszło.
Gdyby ktoś wcześniej zapytał się: czy podjęłabym się takiej opieki? Na 100% odpowiedziałabym: Nie!!
Z bardzo prostej przyczyny: ( na prosty chłopski rozum biorąc temat Alzheimera) nie jestem pielęgniarką, lekarzem, brak mi doświadczenia, brak cierpliwości, itd.
Ale to nie to samo luźno rozmawiać, a stanąć oko w oko z konkretną sytuacją życiową. W tamtym czasie ślepo wierzyłam, że to tylko choroba (podobna do udaru, zawału, raka).
Uspokoiłam się wewnętrznie i wzięłam się do pracy. Nim organizm Mamci przystosował się do leków minęło troszkę czasu.W ramach buntu na to wszystko Mamcia wpadła w stan „nie robię nic, posiedzę i poczekam sobie, aż śmierć po mnie przyjdzie!”.
Ja w pewnym sensie na siłę Ją mobilizowałam do zajęcia się różnościami. Nim zdążyłam wyrobić sobie jakąś sensowną strategię działania, bardzo szybko życie weryfikowało moje nie udolne próby.
Wtedy jeszcze nie rozumiałam tego, że Mamcia nie poznaje otoczenia, ludzi, nawet Jej własne mieszkanie było czymś obcym! Ale to i tak było bierne przyglądanie się i stanie trochę z bok. Dni mijały na ciągłym odpowiadaniu na te same pytania, kłótniach o wszystko i za wszystko. Mamcia miała kłopoty ze zrozumieniem czegokolwiek. Czytała jeszcze gazety i to z tłumaczeniem z polskiego na nasze, w pewnym momencie sama przestała wychodzić na powietrze.
Zaczęłyśmy wychodzić razem na spacery, tak jak do lekarzy, na badania, itd.
Grzegorz: nie przeczytał nawet jednego zdania z książki, nie starał się zrozumieć, że to choroba! Dla niego to była zmiana charakteru podyktowana wiekiem. Owszem wiedział, że Mamci nie można zostawić samej, ale jego stosunek pozostawiał wiele do życzenia. Wiem, że taka diagnoza to szok dla rodziny, lecz ludzie zdrowi nie mają czasu na załamywanie rąk: „no i co ja biedny szaraczek mam zrobić” -na to naprawdę nie ma czasu!
On najpierw ignorował, później przyszedł czas na gniew i złość na los. Jego praca umożliwiała mu dosłownie ucieczkę z domu – pracował po 8 godzin, ale bywało i tak, że w domu pojawiał się po miesiącu nieobecności. Gdy już był, na prośbę pomóż mi trochę -jego odpowiedz zawsze była: ja chcę odpocząć, chcę mieć spokój! Zrób coś z Nią …!Ja pracuję na dom, więc ty przynajmniej, zadbaj o całą resztę i pozwól mi odpocząć od tego wszystkiego!!!!!
Ja z jednej strony ślepo wierzyłam, że to jakoś dojdzie do normy:, bo On jest w szoku, bo to Jego Matula jest chora, bo nie ma wsparcia w rodzinie itd.
Z drugiej strony przecież to ja jestem na pierwszej linii frontu, to ja bawię się w opiekunkę, to na moją głowę to wszystko spada- konsekwencja i odpowiedzialność za, przecież, dorosłego człowieka. Nikt ze mną nie porozmawiał o tym wszystkim. Nie zapytał się czy ja mogę, czy chcę, i czy potrafię zająć się tak ciężko chorym człowiekiem!!. Gdy wprowadzaliśmy się do Mamci, to ja czekałam na pracę, więc to na mnie spadło, bo to ja widziałam zmiany chorobowe a nie inni. Teraz trzeba zadbać o kobietę, bo wszyscy są w szoku!
Niby mam dystans, bo jestem obca osobą, więc tak jakoś wyszło! I tak dni mijały na karmieniu, kąpielach, sprzątaniu, podawaniu leków i próbach uniknięcia krzyków. Jedynym dobrym sposobem na Mamcie to był spacer- idealnie Ją rozładowywał.
Niestety noce, to była gehenna – Mamcia wstawała, co dosłownie dwie godziny.
Gdy Grzegorz wracał do domu były rozmowy, kłótnie, bo unikał Mamci. Przecież, to jak ucieczka – przecież nie można od tego uciec, im dłużej ignoruje, tym dłużej cierpi- on sam! Bo nie rozumie, bo wylewa na mnie i kara mnie, przy okazji. Tylko:, za co…?
Dałam sobie wreszcie z tym spokój, bo to na siłę uszczęśliwianie człowieka. Właściwie przestaliśmy mieć własne życie, on oddał się pracy; mi pozostało zostać na posterunki i czuwać nad Mamcią! Stało się jasne dla mnie jak słońce, że pracę mogę wybić sobie z głowy. Grzegorz, „niechcący” ustalił priorytet dla mnie- twoim celem jest dbanie o Mamcię.!Ja zadbam o resztę.
Teraz z perspektywy czasu, to trochę było okrutne i samolubne z jego strony.
Poza walką o dosłownie każdą normalną chwilkę dla Mamci, miałam na głowie wizytacje Rodzinki. Ich wizyty były koszmarem dla mnie, bo mało, że Mamcia jeszcze bardziej była pobudzona i rozdrażniona, co objawiało się min.: rozwolnieniami i załatwianiem się pod siebie. To do tego dochodziły ich kombinacje, „dobre rady cioci Zal-echowej” w temacie: jak rozwiązać trudy choroby. Ktoś, kto nigdy tego nie widział i nie przeżył na własnej skórze nie ma bladego pojęcia, o czym mówi…
Więc nie dziwne, że ich widok doprowadzał mnie do istnej „piany”.Z czasem udało mi się wywalczyć, żeby odwiedziny były tylko wtedy, gdy Grzegorz był w domu.
Przyszedł czas na następną wizytę u neurologa (wizyty takie były, co pół roku).
Właśnie wtedy, zdałam sobie sprawę, że zmiany zachodzące w Maminej psychice trzeba zapisywać, – bo tego nie sposób spamiętać.
Niechcący byłam świadkiem rozmowy opiekunów o tabletkach na uspokojenie. Rozmowa dotyczyła:,
-, co i jak można podawać chorym na Alzheimera. Co lekarz wypisuje, a co można podawać poza jego udziałem?
Zmroziło mnie to strasznie, nie mogłam skupić się na wizycie i rozmowie z lekarzem.
Wtedy dotarło do mnie to, że jeśli ja nie otworze serca, to Mamcię czeka niechybnie taki los –garść leków na uspokojenie.
Zadałam sobie proste pytanie: czy gdybym ja tak ciężko chorowała i ktoś z rodziny karmiłby mnie garściami środków na uspokojenie, jak bym się czuła?!
To już lepiej umrzeć „na stojąco” niż dać się tak sprowadzić do parteru!!.
To zupełnie tak jakby ktoś z rodziców zaczął karmić dziecko prochami, gdy wariuje- przecież nikt tak nie robi, prawda?!
To właśnie był przełom! Zrozumiałam, że Mamcia krzycząc okazuje strach (nie złość!), A strach ma duże oczy, więc trzeba temu zaradzić.
No i rozpoczęła się walka z wiatrakami na dobre!!
Ale to już było inaczej, bo ja zmieniłam stosunek do tej choroby! Wszystko zaczęłam notować, dzięki temu sama zauważyłam jak pogłębia się choroba. Dzięki notatkom szybciej potrafiłam zorganizować Mamci dzień w taki sposób, żeby Mogła swobodnie korzystać z tych umiejętności, jakie Jej jeszcze zostały.
W życie Mamci zagościły różne ciekawostki:
- Jakiś czas jeszcze notowała:, co robi w dzień (ta czynność trwałą najkrócej, bo tylko 2 tygodnie)
- Z oczywistych względów nie mogłam Jej dopuścić do kuchni (zabawa fekaliami), ale swobodnie Mogła przebierać warzywa.
- Były bierki, domino, karty, książeczki do malowania, puzzle, itd.
- Oczywiście spacery
- Z czasem odkryłam, że hałas uliczny powoduje panikę wiec spacery były tylko w miejscach gdzie był spokój.
-, •Gdy oglądała telewizje to tylko fajne, wesołe programy.
- Sprzątała kurze w swoim pokoju.
- Układała w szufladach,
- Była również muzyka
Tak właśnie zaczęłam wypełniać dni Mamci, aby Wróciła, choć troszkę do „normalnego” życia i nie siedziała czekając, aż Bóg zlituje się i zabierze Ją do siebie.
Oczywiście, na co dzień nie było to takie proste, bo Mamcia za punkt honoru objęła sobie czekanie na powołanie do Boga i za nic w Świecie nie chciała przegapić najważniejszego momentu – momentu śmierci, ( który zresztą nie chciał przyjść).
Więc krzyki były, ale już nie tak często, jak w 2005 i pierwszej połowie 2006 roku. Tego nie udało mi się wyeliminować. Powoli zaczęłam uczyć się, jak radzić sobie z różnymi sytuacjami.
Były dni takie, że Mamcia odmawiała jedzenia, brania leków, ubierania się, itd.
Wtedy, brałam się na sposób, i tak jak z dzieckiem np.: jedzenie było bardzo urozmaicone, kolorowo podane; z ubieraniem:, gdy Mamcia, nie chciała zakładać już przygotowanego ubrania, to zwyczajnie otwierałam szafę z ubraniami i wybierała to, na co miała ochotę. Jedyne, czego pilnowałam to, aby ubranie było odpowiednie do temperatury panującej na dworze.
Nie miało sensu upieranie się przy drobiazgach życia codziennego.
Stałam się opiekunką 24godz. na dobę – to nie takie proste, być do czyjejś dyspozycji i na każde zawołanie.
Moje życie legło w gruzach dosłownie – nie było pracy, urlopu, wyjazdów, nawet wędrówek, (które kocham ponad życie), nie było znajomych, nawet nie było już Grzegorza – poszedł w „odstawkę”.
Przecież, sam ustalił priorytet, więc jeśli mam być opiekunką, to mam być nią z prawdziwego zdarzenia.
Dla mnie oznaczało to, że cały Świat nie istnieje, liczy się tylko to, co tu, i teraz. Oddałam tej kobiecie swoje serce nie mając pojęcia czy na koniec ktoś powie mi „dziękuję”.
Z Grzegorzem rozmowy to czysta lekcja dyplomacji. Wracał z pracy do domu pytał się:, co słychać, co z Mamcią no i tu urywała się miła pogawędka … Później to tylko suche słowa. On ma swój świat a ja świat Alzheimera i Mamcię. Zmęczenie dawało mi się we znaki. Mamcia wstawała coraz częściej w nocy, incydenty łazienkowe były częstsze, a do tego musiałam całkowicie przestawić się na zupełnie inne myślenie, – bo stałam się maminym rozumem, musiałam myśleć na zaś. Wyprzedzać Ją, o co najmniej krok, żeby dobrze umieć wyjaśnić Jej rzeczywistość, która dla Niej była obca i nieznana!.
Ten rok był dla mnie przełomowy w opiece nad Mamcią, – bo to ja odblokowałam się, otworzyłam serce na tę chorobę.
DLA WYJAŚNIENIA - KORZYSTAM Z WŁASNEGO PAMIĘTNIKA -wiele rzeczy jeszcze pamiętam lecz najprościej odpowiadać na pytania w formie zaczerpniętej z mojej książki - wtedy jest dokładniejszy opis sytuacji i jednocześnie -jak sobie poradziłam - dla wielu niektóre rzeczy są znane lecz dla tych co dopiero zaczynają temat Alh . będzie to chyba dobre źródło wiedzy ... co ewentualnie może stać się i jak zaradzić .. Oczywiście w każdym przypadku trzeba szukać własnych rozwiązań na bolączki dnia powszedniego - bo każdy chory jest innym człowiekiem i na jego zachowanie składa się naprawdę wiele czynników
Do prostego sposobu na ustalenie poziomu choroby jest użycie najzwyklejszego zegara ( zapomniałam wcześniej o tym napisać)- to jest takie samo ćwiczenie jak w przypadku dzieci w wieku przedszkolnym czy w wieku "zerówki - i tak jak przy Skrzatach - trzeba używać zegara z dużymi cyframi i strzałkami -
Dodane 4726 dni temu przez:
taneska
Ja, na szczęście, mam mądrą i dobrą siostrę, więc dzielimy się pracą, pomysłami i problemami.Dodaj komentarz
Mama ma 88 lat, jest żołnierzem AK, więźniem stalinowskim, odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, jej wspomnienia były publikowane w książkach. W roku 2009 udzielała wywiadów dla prasy i radia. Teraz jest na etapie puzzli, sudoku dla dzieci, domina, w które gra rewelacyjnie i drewnianych układanek. Od tygodnia z zapałem koloruje świąteczne obrazki, które znalazłam na stronie kolorowankimalowanki i wydrukowałam.
Ćwiczenia z zegarem robimy w dużym formacie, tak jak to opisała Joannap.
Co jakiś czas, w trakcie rozmowy, robię mamie tabelki kto jest kim w rodzinie, zawsze przejrzyście, bo jest tego sporo: najbliższej rodziny 18 osób.
Nie wpadłam na pomysł zgadywanek i przysłów, a to rewelacja!
Neurolog ograniczył się do ogólnikowych rad i broszurek. -
Dodane 4726 dni temu przez:
taneska
Jestem wstrząśnięta tym, że lekarz przy chorej postawił diagnozę!!! Nasza mama miała sąsiadkę, która zachorowała na Alzheimera mając 62 lata i dość szybko zmarła. Mama akurat to pamięta doskonale i często dopytuje się ze strachem, czy jej choroba to nie jest to samo " na co Hania zmarła". Oczywiście zaprzeczamy i tłumaczymy, że to po prostu starość.Dodaj komentarz
-
Dodane 4725 dni temu przez:
maria
Wszystkie ćwiczenia podtrzymujące jeszcze aktualne czynności są najlepszym ćwiczeniem na późniejszym etapie choroby. Trzeba przyjąc do wiadomości ,że chory nie nauczy się już nowych czynności a te które utracił to bezpowrotnie . Aktywizowanie jest bardzo potrzebne . Jeśli potrafi to hasła z dziecięcych krzyżówek ale ciecie papieru,Dodaj komentarz
próby pisania np listu-kilku słów,
obieranie jarzyn,
nawijanie wełny
prucie swetra,
wykonywanie różnych prac domowych pod kontrolą.
Musimy wiedzieć ,ze wyręczanie chorego to wielki błąd. ON SIĘ NUDZI wiec potrzebuje czynności takich codziennych jakie my wszyscy wykonujemy. pozdrawiam i życze bezmiaru cierpliwości -
Dodane 4683 dni temu przez:
maria
Ćwicz mózg kiedy nie jest za późno. Mózg nie lub monotoniiDodaj komentarz
http://www.fabrykadobrej.pl/?page_id=2333
-
Dodane 4678 dni temu przez:
maria
Podręcznik opracowany przez różne kraje europejskie do ćwiczenia pamięci. Życzę dobrej zabawy
http://www.mindwellness.eu/descargas/Handbook-PL.pdfDodany 4603 dni temu przez: wiesiek Super materiał. Jak Pani znajduje te źródła? :)Dodany 4401 dni temu przez: ila2783 nie mogę tego ściągnąć ciągle się zawiesza, czy ktoś może mi przesłać na meila polską wersję. mój meil: ila2783@o2.pl bardzo proszę.Dodaj komentarz -
Dodane 4675 dni temu przez:
maria
ćwiczenia na dobrą pamiećDodaj komentarz
http://www.poradnikzdrowie.pl/psychologia/dusza/cwiczenia-na-dobra-pamiec_36836.html -
Dodane 4401 dni temu przez:
ila2783
czy ktoś ma może jakieś ćwiczenia w formie pdf, książki z ćwiczeniami pamięci? była bym bardzo wdzięczna za przesłanie ich na meila: ila2783@o2.plDodaj komentarz
-
Dodane 4340 dni temu przez:
ila2783
Proszę o więcej ćwiczeń na poprawę pamięci i funkcji poznawczych mój meil: ila2783@o2.plDodaj komentarz
-
Dodane 4287 dni temu przez:
maagdalenaa_1978
Zajrzyjcie tutaj, znalazłam kilka artykułów na dobrą pamieć:Dodaj komentarz
http://www.poradnikzdrowie.pl/psychologia/dusza/trening-umyslu-czyli-cwiczenia-na-dobra-pamiec_36836.html - Dodane 4280 dni temu przez: Kwiatkowski_74 Dodaj komentarz
-
Dodane 4272 dni temu przez:
maagdalenaa_1978
Najlepiej ćwiczyć często.Dodaj komentarz
-
Dodane 4269 dni temu przez:
maagdalenaa_1978
ćwiczenie fizyczne również wspomagają pamięc.Dodaj komentarz
-
Dodane 2918 dni temu przez:
Medipe
Ćwiczenia na pamięć również TUDodany 2918 dni temu przez: Medipe http://www.poradnikzdrowie.pl/psychologia/zrelaksuj-sie/trening-umyslu-czyli-cwiczenia-na-dobra-pamiec_36836.htmlDodaj komentarz
-
Dodane 2235 dni temu przez:
psychologbio
Ciekawe ćwiczenia: https://www.lundbeck.com/pl/dla-pacjentow-i-rodzin/wiczenia-pamiciDodaj komentarz
-
Dodane 2235 dni temu przez:
psychologbio
Bardzo dobrym sposobem jest wszelaki trening pamięci np. gra memory, nauka języków obcych. Polecam także skuteczną terapię biofeedback Wrocław i okolice: www.psychologdlaciebie.euDodaj komentarz
Dodaj swoją odpowiedź
Dodane 4741 dni temu przez wiesiek
wiesiek
Zarejestrowany 4746 dni temu
Aktywność:
- Zarejestrowany: 4746 dni temu
- Ostatnie logowanie: 4279 dni temu
Statystyki:
- Dodane pytania: 35
- Dodane odpowiedzi: 23
- Dodane oceny: 50
- Punkty: 34
• Łyżka, kubek, wieszak, miska
• Sałata, mąka, papryka, pomidory
• Chabry, maki, pszczoła, bratki
• Pociąg, motor, dom, samochód
• Róża, tulipan, sufit, stokrotka
• Pies, kot, piłka, zając
• Długopis, masło, kredka, ołówek
• Czapka, rower, rękawice, szalik
• Oko, ucho, kalendarz, nos
• Kasia, Ola, Ewa, słoń
• Jezioro, rzeka, pierścionek, morze
• Czarny, uśmiechnięty, brązowy, granatowy,
• Pączek, drożdżówka, dżemik, babeczka
• Nóż, dzida, sztylet, widelec
• Bułka, pistolet, chleb, rogalik
• Zeszyt, książka, piórnik, kalosze
• Sufit, ściana, apteka, podłoga
• Pies, gwiazdy, księżyc, słońce
ćwiczenia udostępnione dzięki uprzejmości grupy wsparcia dla opiekunów osób z zaburzeniami pamięci, chorych na choroby otępienne i na Alzheimera "Źyj godnie" z Wejherowa